पालवीने जीवनात आनंदाचा रंग भरला.- वैभव मोरे

        

                             " स्पर्श मायेचा ,पालवी आपुलकीची "

प्रति,

        आदरणीय. मंगलताई शहा (बई)

      आजही आठवतो मंगळवार , २१ सप्टेंबर २०२१ रोजी आदरणीय मंगलताई अर्थात बई यांनी सकाळी ०६ : ३५ वा लिहिलेलं ते पत्र...आणि पत्रातील काही ओळीत माझ्या नावाचा केलेला उल्लेख.. उद्या आपल्या परिवारात बाबासाहेबांचे मित्र वैभव दादा सामिल होणार! नावातच वैभव मग काय विचारायचं!

तो दिवस ! ज्या दिवशी मी पालवीत रात्री साधारणतः ०९ :३० वा प्रवेश केला. पाऊस ही चालू होता.दिवसभर लोणार ते पंढरपूर प्रवास करून थकून भागून मी पालवीच्या मुख्य गेट समोर पोहोचलो. आणि सर्व प्रथम उद्या आपल्या परिवारात बाबासाहेबांचे मित्र वैभव दादा सामिल होणार! नावातच वैभव मग काय विचारायचं! दर्शन झालं त्या आई चं जिच्या छत्रछायेत आज जवळपास १५० + मुलं-मुली आनंदाच जीवन जगत आहे.पण माझं दुर्दैव मी त्या आई ला ओळखू शकलो नाही आणि जास्त वेळ संवाद साधू शकतो नाही. कारण पुर्वी कधी त्यांना पाहीलं सुद्धा नव्हतं.

पण मला आई बोलली,खूप उशीर झाला येण्यास?प्रवास कसा झाला ? मी उत्तरलो हो!मॅडम थोड पाऊस चालू असल्यामुळे बस ला रस्ता बदलून यावं लागलं..आई थोड्या स्मितहास्य करत बोलल्या चला आलेतर खरं आता जेवन करा आणि विश्रांती करा भेटू सकाळी.

एवढा संवाद साधून मी आणि बाबासाहेब मातृवन जेथे माझ्या जेवनाची व निवासाची व्यवस्था करण्यात आली होती त्या दिशेने रवाना झालो. 

त्या वेळेस मला पंढरपूर म्हणजे काय हे तर जाऊ द्या.मी ज्या पालवीत आलो होतो आणि राहणार होतो त्या पालवी बद्दल सुद्धा मला फारशी माहीती नव्हती. 

मी निवडलेल्या कार्याबद्दल सुद्धा फारशी माहीती नव्हती. नेमकं पालवीत तर आलोय.आता इथे राहून मला काय काम करावं लागेल, शिक्षक बनून तर आलोय पण अजून काय काय करावं लागेल काही कल्पनाच नव्हती.पण फक्त जिवलग मित्र बाबासाहेबांच्या सांगण्यावरून ईथे आलो आणि माझ्या आयुष्याच सोनं कधी झालं ते कळलंच नाही. 

पालवीतील पहिला दिवस तर पालवी मधील वेगवेगळे विभाग पाहण्यातच गेला . हळूहळू दिवस जाऊ लागले आणि पालवीच्या परिसरात मन रमूलागलं स्वभाव बोलका असल्यामुळे पालवी सोबत नातं जोडायला जास्त वेळच लागला नाही.पालवीशी नातं जोडतांना मुळीच संकोच वाटला नाही..की आपण नवीन आहोत येथे सर्व मुलीच दिसत आहेत यांना नेमकं काय बोलावं ताई/दिदी/मॅडम क्षणभर सुचेनासं झालं पण तेवढ्यातच नजर गेली त्या पालवीतल त्या बॅनर वर जेथे "पालवी" शब्दांच्या खाली लिहलं होतं. 

                   "स्पर्श मायेचा,पालवी आपुलकीची"

आपुलकी शब्द दिसताच मन स्थिर झालं आणि प्रत्येकालाच ताई /दिदी/मॅडम बोलत आपलंस करून टाकलं. 

आणि मग भेट झाली त्या सावित्रीच्या लेकीची अर्थातच डिंपल ताई (भून) बाबासाहेबांनी मला सांगीतलं होतं अगोदरच भून खूप स्ट्रिक्ट आहेत पण तेवढ्याच मायाळू सुद्धा त्यांना ही प्रथम भेटीत मॅडम च बोललो,त्यांनी मला विचारलं 

शिक्षण काय झालं?

तुम्हाला काय काय येतं ?

पालवीला कशा प्रकारे मदत करू शकता ?

मी उत्तरलो मॅडम! बरंच काही येतं कॉम्प्युटर ऑपरेटिंग करता येतं.

विज्ञान,इंग्रजी छान प्रकारे शिकवू शकेल इत्यादी मॅडम!

तेवढ्यातच मला वर्ग ०९वी आणि वर्ग १०वी विज्ञान विषय शिकवा असे म्हणतच भून अर्थात डिंपल ताई मला म्हणाल्या दादा येथे सर्व मला प्रेमाने भून बोलतात.तुम्ही ही मला भून /ताई/आई जे आवडेल ते म्हणा.... 

बाबासाहेब तर होतेच पण , खंडू दादा, सुदर्शन सर, माऊली तेजस भय्या सारखे मार्गदर्शक/मित्र आयुष्यात आले अन् जीवन या पालवीत आल्यावर धन्य झालं असं वाटायला लागलंय. 

शाळेत सुरूवातीच्या काळात विद्यार्थ्यांच्या सोबत संवाद साधताना जरा अडचणी आल्या.

खरं ती मी विदर्भातील आणि माझी भाषा ही वेगळीच आणि त्यातही बोलण्याचा वेग ही जास्तच.विद्यार्थ्यांनाच काय तर बाबासाहेब सोडून इतर कुणालाच मी काय बोलत आहे हे अगदी स्पष्टपणे कळतच नव्हतं. पण हळू हळू सवय होत गेली...आता सर्वानाचं मी काय बोलत आहे ते कळू लागलयं. 

विद्यार्थ्यांच्या सहवासात दिवस कसा जातोय ते हल्ली कळतच नाही ,

वर्गातील विविध विषयांवरील चर्चा कधी संपूच नये असं वाटतं. 

जन्मदात्या आई पासून दूर आहे परंतु मला पालवीत माता यशोदा प्रमाणे जीव लावणारी आई शितल काकू,राजश्री मावशी मिळाली हे माझं अहोभाग्यच. 

बई खरं तर मला सख्खी बहीण नाही,आणि बहीणचं प्रेम कधी मिळालं सुध्दा नाही.पण बई पालवीत मला हे सर्व मिळालं 

अर्चना ताई,कोमल ताई,  दिक्षा, वैष्णवी ताई,कविता ताई सगळेच मला कुणी लहान भाऊ म्हणून तर कुणी मोठा भाऊ म्हणून जीव लावतात. 

बई,अजून एक बोलायंच आहे. मला कधी कधी तुमच्याशी व भून सोबत बोलायची भीती वाटते.

पण माझी भीती आदरयुक्त आहे.मला असं वाटतं एवढ्या मोठ्या व्यक्तीमत्वानं बरोबर मी बोलत आहे.तुम्हा दोघींच्या सहवासात आहे.

भून सोबत किंवा तुमच्या सोबत बोलतांना किंवा वागतांना माझ्याकडून चुकून सुद्धा चुक होऊ नये या विचारानेच बहुतेक वेळा मनात भीती तयार होते...तरी सुद्धा धाडस करून आज तुम्हा बरोबर बोलत आहे...खूप मोठ प्रेमाचं,जिव्हाळ्याचं,मायेचे व आपुलकीचं कुटुंब बई तु मला दिलं आहेस...त्या बद्दल मी सदैव ऋणी राहील.. 

बई तुम्ही माझ्यासाठी प्रेरणा स्त्रोत आहात. तुमच्यासाठी लिहायला शब्द नाहीत माझ्यासारख्या पामराकडे ! बस् शेवटी एवढंच बोलावसं वाटतं . . . चैतन्याचा आहात तुम्ही , चालता बोलता झरा , बई तुम्ही म्हणजे माझ्या साठी, सातपुड्यातला हिरा !

                                                                                         तुझाच 

                                                                                        वैभव