आयुष्याला वेगळं वळण देणार माझं महाविद्यालय :- आयु.वैभव मोरे

       आजही आठवतो 17 जून 2015 चा तो दिवस ! ज्या दिवशी मी बनमेरू महाविद्यालयात वर्ग 11वी मध्ये प्रवेश घेतला आणि 11 जुलै,2015 काॅलेज चा पहिला दिवस . कॉलेजचं पूर्ण नाव तर जाऊ द्या.मी निवडलेल्या विज्ञान क्षेत्रा विषयी सुद्धा फारशी माहिती नव्हती. मी ग्रामीण भागातील विद्यार्थी ग्रामीण भागातील असल्यामुळे मी निवडलेल्या विज्ञान क्षेत्रा विषयी माहिती कमीच. पण फक्त जिवलग मित्राच्या सांगण्यावरून इथे आलो आणि माझ्या आयुष्याचं सोनं कधी झालं ते कळलंच नाही ,

कॉलेजचा पहिला दिवस तर कॉलेज मधील वेगवेगळ्या विषयाचे विभाग पाहण्यात आणि ' लेक्चरच्या खोल्या शोधण्यातच गेला . हळूहळू दिवस जाऊ लागले आणि कॉलेजच्या परिसरात मन रमू लागलं स्वभाव बोलका असल्यामुळे मित्र जोडायला जास्त वेळच लागला नाही.
विशाल,राम, गणेश तनवीर, सोहेल। सारखे मित्र आयुष्यात आले अन् जीवन धन्य झालं मित्रांच्या सहवासात वेळ कसा जायचा ते कधी कळलच नाही,कट्ट्यावरच्या गप्पा अन कॅन्टीनचा चहा कधी संपूच नये असं वाटायचं . सागर,धिरज,मंगेश,मुफीज,सचिन अन दिपक सारख्या अनेक मित्रामुळे जीवनात आनंदाचा रंग भरला होता.

विद्यार्थी मित्रांनो माझा संपूर्ण महाविद्यालयीन प्रवास तुमच्या समक्ष मी आज या "अमृत" वार्षिक अंकाच्या माध्यमातून प्रस्तुत करत आहे. तत्पूर्वी मला तुम्हा सर्वांना एका व्यक्ती बद्दल आवर्जून सांगावस वाटतं त्या म्हणजे "अमृत सेवा भावी संस्था परभणी" च्या अध्यक्षा व माझ्या मार्गदर्शिका सौ.उषा गोले मॅडम खरं तर आपण सर्वांच हे एक अहोभाग्यच म्हणावं लागेल कारण मॅडम यांनी उपलब्ध करून दिलेल्या या अमृत वार्षिक अंकाच्या माध्यमातून आपण सर्वजन आपले विचार जगासमोर प्रभावी पणे मांडू शकत आहोत. "विद्यार्थ्यांसाठी सर्वकाही" या नितळ भावनेतून मॅडम यांनी आपल्याला व आपल्यातील कलागुणांना वाव मिळावा व तसेच आपल्या साहित्याला, लेख,अग्रलेख ,कविता,सुविचार इत्यादींना चालना मिळावी म्हणून आपल्याला हक्काच हे विचार मंच उपलब्ध करून दिलं आहे. महाविद्यालयातील प्रत्येक विद्यार्थ्यी हा महाविद्यालयाचा महत्वापूर्ण घटक असतो आणि या घटकावर योग्य संस्कार व्हावे त्यांचा दृष्टिकोन सकारात्मक व्हावा यासाठी मॅडम यांच्या मार्गदर्शनाखाली महाविद्यालयात वेगवेगळे उपक्रमही राबविले जातात. याच वेगवेगळ्या उपक्रमाच्या माध्यमातून विद्यार्थ्यांचा सर्वांगीण विकास कसा होईल याकडे प्रामुख्याने जास्त लक्ष दिले जाते.
खरं तर लोणार सारख्या ग्रामीण भागातील लोकांना "अज्ञानाच्या अंधाराकडून विज्ञानाच्या प्रकाशाकडे " नेण्याचं मॅडम हे स्वप्न आज कुठे तरी पूर्ण होतांना दिसून येत आहे. पूर्वी याच भागातील मुली १० वी पर्यंत शिकायच्या परंतु आता विज्ञान शाखेतून उच्च शिक्षण घेत आहेत याकडे दुर्लक्ष करता येणार नाही असो मॅडम बद्दल बोलावं तेवढं कमीच पडेल.

कॉलेजमधील माझं सर्वात आवडत व्यक्तिमत्व म्हणजे आमचे प्राचार्य डॉ . प्रकाश क.बनमेरू सर सरांच्या वकृत्वाचा तर मी खूपच चाहता होतो आणि आहे . कुठल्याही विषयावर वेळेवर बोलण्याची सरांची शैली मला खूप आवडते , आणि हो विशेष म्हणजे माहीती आहे का . जेव्हा कधी महाविद्यालयात एखादा कार्यक्रम आयोजित होत होता.व त्या कार्यक्रमात माझा सहभाग असला आणि मी त्या कार्यक्रमाचे सूत्रसंचालन किंवा त्या कार्यक्रमात भाषण केले . तर प्राचार्य सर त्यांच्या अध्यक्षीय भाषणात माझं नाव एकदा तरी घेत .. ( की आताच वैभव मोरे बोलल्या प्रमाणे ) म्हणजे सांगायचं तात्पर्य एकच की प्राचार्य सर जेव्हा जेव्हा त्यांचा भाषणात माझं नाव घेत होते तेव्हा माझ्यात एक नवीन स्फुर्ती निर्माण होत असायची मला नवी चालना, प्रेरणा मिळत असायची आणि त्याचं प्रेरणेतुन मला पुढिल नव नवीन कार्यक्रमात सहभागी व्हायंचे प्रोत्साहन मिळत असे.
आणि हे सगळं तर महाविद्यालय सुरू होते तेव्हाच घडत होते ..... परंतु आता विषेश म्हणजे बघा ना ! काही महिन्यापूर्वी संपूर्ण जग कोरोना अर्थात कोवीड 19 च्या संक्रमनामुळे अस्ताव्यस्त / एकाच ठिकाणी थांबलेले होते . ना कुठे कॉलेज सुरू होते। ना कुठे शाळा ! ना कुठे मित्रांचा कट्टा बसत होता . ना कुणाला कॅन्टीनचा चहा मिळत होता ... कोरोना मुळे सर्वच क्षेत्रामधे दंगल पसरली होती . मानवी जीवन हे विस्कळीत होत चालले होते ... परंतु अशा परिस्थितीत देखील आम्हा विद्यार्थ्यांनसोबत अगदी मैत्रीच्या नात्याने ... आम्हा सर्व विद्यार्थ्यांना योग्य वेळी योग्य मार्गदर्शन करण्यासाठी आमचे प्राचार्य सर सदैव तत्परच असत ... मी आजवर बरेच महाविद्यालय / महाविद्यालयाचे प्राचार्य बघितलेत. परंतु आमच्या प्राचार्य सराचं व्यक्तीमत्व इतरांपेक्षा जरा वेगळच आहे . कदाचित कोरोणा च्या काळात माझे प्राचार्य डॉ . प्रकाश बनमेरू सर एकमेव असे व्यक्ती असतील जे महाविद्यालयातील प्रत्येक विद्यार्थ्यांनसोबत वयक्तीक ( पर्सनलि ) जुळलेले होते आणि आहेत सुध्दा ... कोरोना मुळे सर्वच विद्यार्थ्यांच्या शिक्षणावर दुष्परिणाम झाला होता आणि म्हणूनच अंतिम वर्षाच्या विद्यार्थ्यांच्या मना मध्ये वेगवेगळे प्रश्न थैमान घालत होते.. की परिक्षा केव्हा होणार ? परिक्षा होणार की नाही ? परिक्षा ऑनलाईन होणार की लेखीस्वरुपाची होणार ? इत्यादी प्रश्न तेव्हा आम्हा विद्यार्थ्यांच्या मनात गोंधळ घालत होते..अशा अनेक प्रश्नांची उत्तरे देण्यासाठी किवा विद्यार्थ्यांना युजीसी च्या मार्गदर्शक सुचना नुसार विद्यार्थ्यांना सतर्क करण्यासाठी प्राचार्य सरांनी .. महाविद्यालयातील सर्व विद्यार्थी मुले आणि मुलींचे पदवी वर्षाच्या अनुषंगाने वेगवेगळे व्हाटस्अप गट निर्माण केले होते ... या व्हाटस्अप गटाच्या माध्यमातून प्राचार्य सर महाविलयातील प्रत्येक विद्यार्थ्यांसोबत या सोशल मिडीयाच्या माध्यमातून जुळलेले आहेत.खरोखर ही आम्हा विद्यार्थ्यांसाठी गौरवाची बाब आहे ... की आमचे प्राचार्य सर अगदी आमच्यासाठी आठवडा भरातून एकदा तरी आमच्या आरोग्याची माहिती घेण्यासाठी तथा आम्हाला युजीसी च्या मार्गदर्शक सुचना देण्यासाठी आम्हा विद्यार्थ्यांसोबत झुम मिटींग च्या माध्यमातून व्यक्तिशा ( पर्सनलि ) संवाद साधत असतात ..... . याच लॉकडाऊन दरम्यान प्राचार्य डॉ प्रकाश बनमेरू सर महाविलयातील विद्यार्थ्यांसाठी विद्यार्थ्यांच्या शिक्षणावर कोरोना चा प्रभाव कमी व्हावा व शिक्षणात भर पडावी म्हणून वेगवेगळ्या कार्यशाळा / वेबीनार / सेमिनार आयोजित करत असतात ... त्यातीलच एक म्हणजे " " घनकचरा व्यवस्थापन व जलशक्ती अभियान काळाची गरज " या सारख्या महत्वपूर्ण विषयांवर या लॉकडाऊन दरम्यान डॉ . राजेश बुरंगे सर ( संचालक / राष्ट्रीय सेवा योजना , संत गाडगे बाबा अमरावती विद्यापीठ , अमरावती ) सराचं मोलाच मार्गदर्शन आम्हाला ऑनलाईन एकदिवसीय कार्यशाळेचे माध्यमातून मिळून दिलं..असे बरेच काही महत्वापूर्ण ऑनलाईन वेबीनार / सेमिनार सरांमुळेच आम्हाला ऐकन्यास मिळत असत... आणि त्यातीलच महत्वापूर्ण वेबीनार जो की 16 जून 2020 रोजी पार पडलेला तो म्हणजे "कोविड -19 मुळे उच्च शिक्षणातील आव्हान" हा विषय भविष्याचा वेध घेता सर्वांसाठीच अतिशय महत्त्वाचा होता ... असो प्राचार्य सरांबद्दल बोलावं तेवढं कमीच ठरेल .. अशा अष्टपैलू व्यक्तीमत्वाच्या सान्निध्यात
मला मागील पाच वर्षा पासून राहण्याची संधी मिळाली खरोखर माझ्यासाठी हि अभिमानाची / गौरवाची बाब आहे ... आणि या समोर आयुष्य भर प्राचार्य सराचं मला मार्गदर्शन मिळत राहावं हिच एकमेव अपेक्षा . मित्रांनो क्षमा असावी प्राचार्य सरांबद्दल अजून थोडं महत्वपूर्ण बोलायच राहूनच गेलं होतं मित्रांनो एक गोष्ट आवर्जून सांगावी वाटते . ती म्हणजे प्राचार्य सरान मुळे विद्यार्थ्यी दशेत माझी ओळख किती महान व्यक्तीमत्वान बरोबर झाली आहे ती. ज्या व्यक्तींला भेटण्यासाठी अपाॅईटमेंन्ट ची गरज पडते . काही वेळा रांगेत उभे सुध्दा राहावे लागते ती व्यक्ती म्हणजे संत गाडगे बाबा अमरावती विद्यापीठ, अमरावती, व्यवस्थापन परिषदेचे कुलपती निर्देशीत डाॅ.दिनेश सुर्यवंशी सर.आज विद्यापीठातील एका नामनिर्देशीत व्यक्तींमत्वाशी माझा वैयक्तिक संपर्क जुळला आहे केवळ प्राचार्य सरांनमुळे. प्राचार्य सरांबद्दल बोलावसं वाटतं की,
हालातों से कभी सिकंदर नहीं गिरता, तुटा हुआ तारा कभी जमी पर नहीं गिरता ,मिलते हैं शौक से दर्या समंदर से, लेकिन समंदर कभी दर्या को नहीं मिलता ।
सर तुम्ही माझ्यासाठी प्रेरणा स्त्रोत आहात . तुमच्यासाठी लिहायला शब्द नाहीत माझ्यासारख्या पामराकडे ! बस् शेवटी एवढंच बोलावसं वाटतं . . . चैतन्याचा आहात तुम्ही , चालता बोलता झरा , प्राचार्य सर तुम्ही म्हणजे माझ्या साठी, सातपुड्यातला हिरा ! 

यानंतर महाविद्यालयातील अष्टपैलू व्यक्तीमत्व म्हणजे अमृत सेवा भावी संस्थेचे सन्माननीय सचिव डाॅ.संतोष बनमेरू सर ऊर्फ आपण सर्व ज्यांना आदराने डाॅक्टर साहेब या नावानेच ओळखतो ,महाविद्यालयातील कोणतीही समस्या असो, पिण्याच्या पाण्याची असो, कुणाची गैरहजरी ची समस्या असो , कुणाची प्रॅक्टीकल ची समस्या असो अथवा कुणाची प्रवेश/परिक्षा फी ची समस्या असो महाविद्यालयातील कुठलीही समस्या असो प्राथमिक उपचार म्हणजे डाॅक्टर साहेब. विद्यार्थी दशेत सामाजिक जबाबदारीचे भान आम्हा विद्यार्थ्यांमध्ये विकसित करण्याचे काम डाॅक्टर साहेब सातत्याने आपल्या भाषणातून करत असतात.


यानंतर कॉलेजमधील सर्वात आवडत लेक्चर म्हणजे प्रा . मापारी सराच सर वर्गात आले की वर्गामध्ये एक आनंदाच वातावरण निर्माण व्हायचं ? ' सराचं लेक्चर झालं नाही तर । मनच भरत नसे .हसतखेळत सरांच लेक्चर बातच संपायच.

प्रा. सू्र्यकांत बोरूळ सर म्हणजे , रसायन शास्त्रातील एक शास्त्रज्ञच होय. सरांच्या लेक्चर मध्ये कधीच झोप आली नाही की बोर झालं नाही कारण सर आम्हाला नेहमी हसत खेळत शिकावायचे . सर मला अगदी आपल्या धाकट्या भावा प्रमाणे सांगायचे. मला वेळोवेळी योग्य ते मार्गदर्शन करायचे. महाविद्यालयातील अन्य प्राध्यापकांन बद्दल आदरयुक्त भीती तर वाटायचीचं परंतु बोरूळ सरांविषयी जरा जास्तच भीती वाटायची.
रसायनशास्त्राच्या प्रा.वाव्हळ सरांच्या प्रक्टिकल मध्ये रसायनांची खरी | गम्मत अन् केमिस्ट्री ची किंमत कळायची . सरांमुळे मनात अभ्यासाची आवड निर्माण व्हायची . 


सर्वात । जास्त भीती वाटायची ती प्रा.महेंद्र भिशे सरांची सर शिकवताना जर मध्येच कोणी बोलत असेल
तर सर लगेच त्याला बोलायचे 'बोलायचं असेल तर बाहेर जा काॅलेज ला येऊ नका , ज्यांना शिकायचं त्यांना शिकू द्या उगाचच टाईमपास करू नका. सरांच्या कणखर आवाजामुळे आमची भीतीने । गाळण उडालेली असायची . कॉलेजच्या अमृत वार्षिक अंकामध्ये प्रा.डाॅ. भिशे सरांमुळे विद्यार्थ्यी प्रतिनिधी म्हणून काम करण्याची संधी मिळाली आणि जिल्हा स्तरीय अविष्कार स्पर्धेत सहभागी होता आलं ही नक्कीच गौरवाची बाब होती.

प्राणिशास्त्र विभागात तर खूपच मज्जा यायची डाॅ. मिलिंद गायकवाड सर आम्हाला दरवर्षी लोणार सरोवर दर्शन घडवून आणायचे. सरांच्या दररोज प्रत्येक लेक्चर मध्ये सरा सोबत एखाद्या महत्वपूर्ण विषयांवर वाद घालण्याची संधी मी कधीच सोडत नसे.
उदा- जेनेटिक,मेंडेल,डार्विनिसम इत्यादी...

माझे मार्गदर्शक महाविद्यालयाचे ग्रंथापाल. प्रा. जितेंद्र डांगे सर,मला नेहमी योग्य दिशेने जा ... अभ्यास कर आणि खूप मोठा हो .कधीही आणि कुठल्याही पुस्तकांची गरज मला भासली की सर लगेच मला पुस्तकांचाएक शोध लावून देत.

गणित विभागांतील प्रा. सौरभ गायकवाड सर आणि परमाणु शास्त्र विभागातील प्रा. रामेश्वर देव्हडे सर यांच्या सोबत कधी जास्त संबंधच आला नाही . असे मुळीच म्हणता येणार नाही कारण लाॅकडाऊन दरम्यान यांच्याशी मैत्रीचं अतूट नातं आपोआपच जुळून गेलं .
भौतिकशास्त्राचे प्रा. शेख सर मायक्रोबायलाॅजी च्या सर/मॅडम असो यांच्या सोबत खरोखरचं कधी जास्त संबधच आला नाही
तरीही मनात त्यांच्याबद्दल आदरयुक्त भीती नक्कीच होती .

कॉलेजमधील ज्या विचारमंचाने माझ्या कलागुणांना वाव दिला आणि माझ्यातलं बोलकं व्यक्तीमत्व जागा केलं । मला ते कधीच विसरता न येणारं विचारमंच ' म्हणजे प्रा. शिवशंकर मोरे सरांच ' राष्ट्रीय सेवा योजनेचं । विचारमंच होय . राष्ट्रीय सेवा योजनेच्या शिबिरामुळेच मला स्टेजवर बोलण्याची हिंमत मिळाली पहिल्याच वर्षीच्या श्रमसंस्कार शिबिराने दिलेले संस्कारांचे अनमोल दान कधीच विसरता येणार नाही ,
या शिबिरात दरम्यान - प्रा.मोरे सरांनी माझ्यातील गुणांना ओळखून वेळोवेळी मार्गदर्शन केले . त्यामुळे तीन वर्ष विविध स्पर्धेमध्ये सहभाग घेतला .
विविध उपक्रमामध्ये सहभागी असल्यामुळे माझी जवळपास महाविद्यालया व्यतिरिक्त, विभाग स्तरीय प्रशिक्षण शिबिर अमरावती अथवा जिल्हा स्तरीय शिबिर,राहूड असो किंवा जिल्हा युवा संसद खामगाव इत्यादी ठिकाणी चांगलीच ओळख झाली आणि मित्र परिवार वाढत गेला . प्रचंड मित्रपरिवार हे महाविद्यालयाने दिलेल्या दानापैकी एका दान होय . 

फीजिकल एज्युकेशन चे डायरेक्टर प्रा. डाॅ.मंगेश ठोंबळ सर यांच्या मुळेच विद्यापीठाच्या युवा महोत्सवात सुद्धा मला सहभागी होता आलं . सरांनी दिलेल्या प्रोत्साहनामुळे मी आयुष्यातली पहिल्यावहिल्या नाटकाचा स्क्रिप्ट लिहिली , 

_ _ _ शाळेत होतो तोपर्यंत फक्त मित्रच होते पण कॉलेज मध्ये आल्यावर मैत्रिणीही मिळाल्या . मुलीही । मुलासारख्याच मोकळ्या स्वभावाच्या असू शकतात हे मैत्रिणींच्या सहवासात कळलं जेव्हा कठे चुकायचो तेव्हा वर्गातल्या काही मैत्रिणी बहिणी सारख्या मार्गदर्शन करायच्या . प्रसंगी रागवायच्या देखील.


काॅलेज मधील सर्वच कर्मचारी आम्हा विद्यार्थ्यांनसोबत अगदी घरच्या प्रमाणे वागायचे त्यांची मोकळी वागणूक पाहून कधी घरची आठवणच येत नसे.आमच्या मीना भाभी असो किंवा ऑफिस मधील लखन भैय्या असतील किंवा रमेश बनमेरू सर असतील यांनी जी मदत वेळोवेळी केली ती आयुष्यभर लक्षात राहिल अशीच होती ।

अश्या अनेक गोष्टी फक्त मागील तीन वर्षात मिळाल्या हे खरचं भाग्य । म्हणावं लागेल . कॉलेजचे चे पाच वर्षाचे आनंददायी दिवस पाखरासारखे कसे भूर कन उडून गेले तेच कळल नाही ते दिवस आठवले की आपोआपच डोळ्यात आनंदाश्रु जमा होतात अन भीती वाटू लागते आपलं कॉलेज , मित्र , कॉलेजचा परिसर जीव लावणारे । शिक्षक सर्वांना सोडून निघून जाण्याची मन आपोआपच गहिवरून येत शब्दसूचनासे होतात . । | माझ्या आयुष्याला वेगळे वळण देणाऱ्या या कॉलेज बद्दल काय लिहावं हेच कळेनासे झालय । अगदी कोणत्याही विषयावर मुक्तपणे लिहिणारे माझे हात कॉलेज बद्दल लिहिताना का कापताहेत हेच । कोडे पडलंय . आजही कॉलेजला आलो तेव्हा कॉलेजच्या भिंती मला आवाज देत आहेत की काय असा भास होऊ लागतो. 

ज्या ग्रंथालयात तीन वर्ष आम्ही आनंदाने गप्पागोष्टी करायचो तो आमचा मित्राचा कट्टा आमच्या जाण्याने या दुःखात रडतोय की काय अस वाटंत आहे

आता मनात प्रचंड कालवाकालव होत आहे .
मन विचलित होऊन मलाच परत विचारत आहे. 
की वैभव तूला परत केव्हा राष्ट्रगीतासाठी पुढे येऊन ऑर्डर देण्याची संधी मिळणार. ? आता काॅलेज जीवण संपल्यावर तू दररोज राष्ट्रगीत कसे आणि कुणाबरोबर म्हणणार. ?
का तूला असे परत असे नवीन जीवलग मित्र मिळणार ?
का तुला परत असे लहान भावाप्रमाणे सांभाळ करणारे शिक्षक भेटणार ? इत्यादी प्रश्न आता मला रडवू करू पाहत आहेत...

त्यामुळे आता मी मनातच निश्चय केला कितीही मोठा झालो आणि कुठेही गेलो तरी या कॉलेज मधील मला मिळालेलं , कधीच न संपणार , संस्कारांच , निखळ मैत्रीचं अन् आनंदाचं दान मी कधीच विसरणार नाही.
मनात विचार येत आहे , कॉलेज तर अनेक असतील पण विद्यार्थ्यांच्या सर्वांगीण विकासासाठी प्रामाणिकपणे झटणारे आणि त्यांच्या प्रत्येक यशात सिंहाचा वाटा उचलणारे माझं बनमेरू महाविद्यालय एकमेव आहे . महाविद्यालय सोडून जाण्याच्या जाणिवेने मनाला प्रचंड वेदना होत आहेत . कॉलेज सोडून जाण्याचा विचार जरी केला तरी डोळ्यांतून आपोआपच अश्रूचा पूर वाहू लागतो आणि मी निशब्द होतो . आठवतात आयुष्यातील ते कॉलेज लाईफ चे सोनेरी दिवस , अन् रडत बसतो मी कॉलेजमधील त्या गोड दिवसांना आठवत . . . . . .
बनमेरू विज्ञान महाविद्यालय हे केवळ महाविद्यालयच नाही तर माझ्या अस्तित्वाची सुरूवात आहे..
माझ्या अस्तित्वाची ओळख आहे..
ज्यांच्या नावाखाली हे काॅलेज च छोटस रोपट लावलं त्या आमच्या काॅलेज च्या प्रेरणास्थान असलेल्या कैलासवासी.कु.दुर्गाताई बनमेरू यांच्या स्मृतीसमोर मान आदराने सदैव झुकलेलीच असेल...

   लेखक 
वैभव सुरेश मोरे