महाविद्यालयीन आयुष्य

      आजही आठवतो 17 जून 2015 चा तो दिवस ! ज्या दिवशी मी बनमेरू महाविद्यालयात वर्ग 11वी मध्ये प्रवेश घेतला आणि 11 जुलै,2015 काॅलेज चा पहिला दिवस . कॉलेजचं पूर्ण नाव तर जाऊ द्या.

मी निवडलेल्या विज्ञान क्षेत्रा विषयी सुद्धा फारशी माहिती नव्हती. मी ग्रामीण भागातील विद्यार्थी ग्रामीण भागातील असल्यामुळे मी निवडलेल्या विज्ञान क्षेत्रा विषयी माहिती कमीच. पण फक्त जिवलग मित्राच्या सांगण्यावरून इथे आलो आणि माझ्या आयुष्याचं सोनं कधी झालं ते कळलंच नाही ,
कॉलेजचा पहिला दिवस तर कॉलेज मधील वेगवेगळ्या विषयाचे विभाग पाहण्यात आणि ' लेक्चरच्या खोल्या शोधण्यातच गेला . हळूहळू दिवस जाऊ लागले आणि कॉलेजच्या परिसरात मन रमूलागलं स्वभाव बोलका असल्यामुळे मित्र जोडायला जास्त वेळच लागला नाही . विशाल,राम, गणेश तनवीर, सोहेल। सारखे मित्र आयुष्यात आले अन् जीवन धन्य झालं मित्रांच्या सहवासात वेळ कसा जायचा ते कधी कळलच नाही ,
कट्ट्यावरच्या गप्पा अन कॅन्टीनचा चहा कधी संपूच नये असं वाटायचं . सागर,धिरज,मंगेश,मुफीज,सचिन अन दिपक सारख्या अनेक मित्रामुळे जीवनात आनंदाचा रंग भरला.

कॉलेजमधील सर्वात आवडत लेक्चर म्हणजे प्रा . मापारी सराच सर वर्गात आले की वर्गामध्ये एक आनंदाच वातावरण निर्माण व्हायचं ? ' सराचं लेक्चर झालं नाही तर । मनच भरत नसे .
हसतखेळत सरांच लेक्चर बातच संपायच.

प्रा. सू्र्यकांत बोरूळ सर म्हणजे , रसायन शास्त्रातील एक शास्त्रज्ञच होय. सरांच्या लेक्चर मध्ये कधीच झोप आली नाही की बोर झालं नाही कारण सर आम्हाला नेहमी हसत खेळत शिकावायचे . सर मला अगदी आपल्या धाकट्या भावा प्रमाणे सांगायचे. मला वेळोवेळी योग्य ते मार्गदर्शन करायचे. महाविद्यालयातील अन्य प्राध्यापकांन बद्दल आदरयुक्त भीती तर वाटायचीचं परंतु बोरूळ सरांविषयी जरा जास्तच भीती वाटायची.

सर्वात । जास्त भीती वाटायची ती प्रा.महेंद्र भिशे सरांची सर शिकवताना जर मध्येच कोणी बोलत असेल
तर सर लगेच त्याला बोलायचे 'बोलायचं असेल तर बाहेर जा काॅलेज ला येऊ नका , ज्यांना शिकायचं त्यांना शिकू द्या उगाचच टाईमपास करू नका. सरांच्या कणखर आवाजामुळे आमची भीतीने । गाळण उडालेली असायची . कॉलेजच्या अमृत वार्षिक अंकामध्ये प्रा.डाॅ. भिशे सरांमुळे विद्यार्थ्यी प्रतिनिधी म्हणून काम करण्याची संधी मिळाली आणि जिल्हा स्तरीय अविष्कार स्पर्धेत सहभागी होता आलं ही नक्कीच गौरवाची बाब होती.

रसायनशास्त्राच्या प्रा.वाव्हळ सरांच्या प्रक्टिकल मध्ये रसायनांची खरी | गम्मत अन् केमिस्ट्री ची किंमत कळायची . सरांमुळे मनात अभ्यासाची आवड निर्माण व्हायची .

प्राणिशास्त्र विभागात तर खूपच मज्जा यायची डाॅ. मिलिंद गायकवाड सर आम्हाला दरवर्षी लोणार सरोवर दर्शन घडवून आणायचे. सरांच्या दररोज प्रत्येक लेक्चर मध्ये सरा सोबत एखाद्या महत्वपूर्ण विषयांवर वाद घालण्याची संधी मी कधीच सोडत नसे.
उदा- जेनेटिक,मेंडेल,डार्विनिसम इत्यादी...

माझे मार्गदर्शक महाविद्यालयाचे ग्रंथापाल. प्रा. जितेंद्र डांगे सर,माझी घरची आर्थिक परिस्थिती हालाकिची असल्यामुळे सर मला नेहमी आर्थिक मदत करायचे. मला योग्य दिशेने जा ...मुलींच्या नांदी लागू नाही. अभ्यास कर आणि खूप मोठा हो.अगदी आई-बाबा प्रमाणे सर मला योग्य काय अयोग्य काय सांगायचे. पैशांची काळजी करू नकोस जेव्हा पैशे लागल्यास मनमोकळेपणाने मागत जा.असे बोलून सदैव माझ्या सोबत असायचे.

भौतिकशास्त्राचे प्रा. शेख सर मायक्रोबायलाॅजी च्या सर/मॅडम असो वा गणित विभागांतील प्रा. सौरभ गायकवाड सर किंवा प्रा.देव्हडे सर सोबत कधीच जास्त संबंधच आला नाही . तरीही मनात त्यांच्याबद्दल आदरयुक्त भीती नक्कीच होती .

कॉलेजमधील ज्या विचारमंचाने माझ्या कलागुणांना वाव दिला आणि माझ्यातलं बोलकं व्यक्तीमत्व जागा केलं । मला ते कधीच विसरता न येणारं विचारमंच ' म्हणजे प्रा. शिवशंकर मोरे सरांच ' राष्ट्रीय सेवा योजनेचं । विचारमंच होय . राष्ट्रीय सेवा योजनेच्या शिबिरामुळेच मला स्टेजवर बोलण्याची हिंमत मिळाली पहिल्याच वर्षीच्या श्रमसंस्कार शिबिराने दिलेले संस्कारांचे अनमोल दान कधीच विसरता येणार नाही ,
या शिबिरात दरम्यान - प्रा.मोरे सरांनी माझ्यातील गुणांना ओळखून वेळोवेळी मार्गदर्शन केले . त्यामुळे तीन वर्ष विविध स्पर्धेमध्ये सहभाग घेतला .
विविध उपक्रमामध्ये सहभागी असल्यामुळे माझी जवळपास महाविद्यालया व्यतिरिक्त, विभाग स्तरीय प्रशिक्षण शिबिर अमरावती अथवा जिल्हा स्तरीय शिबिर,राहूड असो किंवा जिल्हा युवा संसद खामगाव इत्यादी ठिकाणी चांगलीच ओळख झाली आणि मित्र परिवार वाढत गेला . प्रचंड मित्रपरिवार हे महाविद्यालयाने दिलेल्या दानापैकी एका दान होय .

फीजिकल एज्युकेशन चे डायरेक्टर प्रा. डाॅ.मंगेश ठोंबळ सर यांच्या मुळेच विद्यापीठाच्या युवा महोत्सवात सुद्धा मला सहभागी होता आलं . सरांनी दिलेल्या प्रोत्साहनामुळे मी आयुष्यातली पहिल्यावहिल्या नाटकाचा स्क्रिप्ट लिहिली ,

_ _ _ शाळेत होतो तोपर्यंत फक्त मित्रच होते पण कॉलेज मध्ये आल्यावर मैत्रिणीही मिळाल्या . मुलीही । मुलासारख्याच मोकळ्या स्वभावाच्या असू शकतात हे मैत्रिणींच्या सहवासात कळलं जेव्हा कठे चुकायचो तेव्हा वर्गातल्या काही मैत्रिणी बहिणी सारख्या मार्गदर्शन करायच्या . प्रसंगी रागवायच्या देखील.

कॉलेजमधील माझं सर्वात आवडत व्यक्तिमत्व म्हणजे आमचे प्राचार्य डॉ . प्रकाश क.बनमेरू सर
सरांच्या वकृत्वाचा तर मी खूपच चाहता होतो . कुठल्याही विषयावर वेळेवर बोलण्याची सरांची शैली मली खूप आवडायची ,आणि हो विशेष माहीती आहे का.
जेव्हा कधी महाविद्यालयात एखादा कार्यक्रम आयोजित होत होता.व त्या कार्यक्रमात माझा सहभाग असला आणि मी त्या कार्यक्रमाचे सूत्रसंचालन किंवा त्या कार्यक्रमात भाषण केले. तर प्राचार्य सर त्यांच्या अध्यक्षीय भाषणात माझं नाव एकदा तरी घेत होते..
( की आताच वैभव मोरे बोलल्या प्रमाणे )
म्हणजे सांगायचं तात्पर्य असं की प्राचार्य सर जेव्हा पण माझं नाव घेत होते तेव्हा मला एका वेगळाच आनंदाचा अनुभव येत होता.

काॅलेज मधील सर्वच कर्मचारी आम्हा विद्यार्थ्यांनसोबत अगदी घरच्या प्रमाणे वागायचे त्यांची मोकळी वागणूक पाहून कधी घरची आठवणच येत नसे.आमच्या मीना भाभी असो किंवा ऑफिस मधील लखन भैय्या असतील किंवा रमेश बनमेरू सर असतील यांनी जी मदत वेळोवेळी केली ती आयुष्यभर लक्षात राहिल अशीच होती ।

अश्या अनेक गोष्टी फक्त मागील तीन वर्षात मिळाल्या हे खरचं भाग्य । हणावं लागेल . कॉलेजचे चे पाच वर्षाचे आनंददायी दिवस पाखरासारखे कसे भूर कन उडून गेले तेच कळल नाही ते दिवस आठवले की आपोआपच डोळ्यात आनंदाश्रु जमा होतात अन भीती वाटू लागते आपलं कॉलेज , मित्र , कॉलेजचा परिसर जीव लावणारे । शिक्षक सर्वांना सोडून निघून जाण्याची मन आपोआपच गहिवरून येत शब्दसूचनासे होतात . । | माझ्या आयुष्याला वेगळे वळण देणाऱ्या या कॉलेज बद्दल काय लिहावं हेच कळेनासे झालय । अगदी कोणत्याही विषयावर मुक्तपणे लिहिणारे माझे हात कॉलेज बद्दल लिहिताना का कापताहेत हेच । कोडे पडलंय . आजही कॉलेजला गेलो तेव्हा कॉलेजच्या भिंती मला आवाज देत आहेत की काय असा भास होऊ लागतो.

ज्या ग्रंथालयात तीन वर्ष आम्ही आनंदाने गप्पागोष्टी करायचो तो आमचा मित्राचा कट्टा आम्ही जाणार या दुःखात रडतोय की काय अस वाटू लागलं .

आता मनात प्रचंड कालवाकालव होत आहे .
मन विचलित होऊन मलाच परत विचारत आहे.
की वैभव तूला परत केव्हा राष्ट्रगीतासाठी पुढे येऊन ऑर्डर देण्याची संधी मिळणार. ? आता काॅलेज जीवण संपल्यावर तू दररोज राष्ट्रगीत कसे आणि कुणाबरोबर म्हणणार. ?
का तूला असे परत असे नवीन जीवलग मित्र मिळणार ?
का तुला परत असे लहान भावाप्रमाणे सांभाळ करणारे शिक्षक भेटणार ?
इत्यादी प्रश्न आता मला रडवू करू पाहत आहेत...

त्यामुळे आता मी मनातच निश्चय केला कितीही मोठा झालो आणि कुठेही गेलो तरी या कॉलेज मधील मला मिळालेलं , कधीच न संपणार , संस्कारांच , निखळ मैत्रीचं अन् आनंदाचं दान मी कधीच विसरणार नाही.
मनात विचार आला , कॉलेज तर अनेक असतील पण विद्यार्थ्यांच्या सर्वांगीण विकासासाठी प्रामाणिकपणे झटणारे आणि त्यांच्या प्रत्येक यशात सिंहाचा वाटा उचलणारे माझं बनमेरू महाविद्यालय एकमेव असेल . महाविद्यालय सोडून जाण्याच्या जाणिवेने मनाला प्रचंड वेदना होत आहेत . कॉलेज सोडून जाण्याचा विचार जरी केला तरी डोळ्यांतून आपोआपच अश्रूचा पूर वाहू लागतो आणि मी निशब्द होतो . आठवतात आयुष्यातील ते कॉलेज लाईफ चे सोनेरी दिवस , अन् रडत बसतो मी कॉलेजमधील त्या गोड दिवसांना आठवत . . . . . .
बनमेरू विज्ञान महाविद्यालय हे केवळ महाविद्यालयच नाही तर माझ्या अस्तित्वाची सुरूवात आहे..
माझ्या अस्तित्वाची ओळख आहे..
ज्यांच्या नावाखाली हे काॅलेज च छोटस रोपट लावलं त्या आमच्या काॅलेज च्या प्रेरणास्थान असलेल्या कैलासवासी.कु.दुर्गाताई बनमेरू यांच्या स्मृतीसमोर मान आदराने सदैव झुकलेलीच असेल...

   लेखक 
वैभव सुरेश मोरे